Nieuwsbrief 40

​Hier weer een nieuwsbrief met verslagen van wat u nog te goed had en wat er sinds de vorige heeft plaats gevonden.
Verslag excursie Goirle 16 september 2017 (Liesbeth Verhoeven)
Een vroeg vertrek, 8.45 uur, voor een halve dag excursie maar de moeite waard. Met 12 leden zijn we ontvangen in Museum Heemerf “De Schutsboom”. Binnen hebben we een inleiding in de geschiedenis van Goirle en het museum. Hier hangen o.a. glas-in-lood ramen met de wapens van Brabant en Commissarissen van de Koningin.

​Daarna volgt de rondleiding: door het binnenmuseum met o.a. Brabantse mutsen, maquettes van oude boerderijen en stallen, oud speelgoed, devotionalia en zaken die verband houden met de oorlog. Buiten bekijken we de Potstal, de Karloodsen, de Langdeelschuur, het Wevershuiske ’t Smiske’ dat ingericht als woonhuis met weefgetouwen en benodigdheden voor het weven, voorbeeldboeken met weefsels, tekeningen en beschrijving van het instellen weefmachines.

De kruidentuin waarin een beeld van Franciscus van frater Witters, kruiswegstaties en oude smeedijzeren grafkruizen.
Koffie drinken we in de invaart van de vlakbij gelegen molen De Wilde. Bediend worden we door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, onder leiding van een medewerker van Amarant.

​Daarna worden we in de molen rondgeleid. Het is een belt-korenmolen uit 1898, waarin oude onderdelen van een gesloopte 17e eeuwse molen uit Lieshout zijn gebruikt. De molen is afgebrand in 1936, het jaar dat de molen door een molenaarszoon uit Hilvarenbeek werd gekocht. Bij de herbouw werden onderdelen gebruikt van een molen uit Stiphout. De zwartgeblakerde muren worden witgeschilderd; de versiering rond deuren en ramen is zoals bij de molen uit Hilvarenbeek.

steunwiel voor het kruien

Op het eind van de oorlog komt de molenaar om omdat hij op een landmijn rijdt met paard en wagen. Zijn knecht Jo de Wilde is ongedeerd en trouwt later met de weduwe. Als hij als molenaar stopt, raakt de molen in verval. In 1976 koopt de gemeente de molen en laat deze restaureren. Sinds 1987 heet de molen naar de laatste molenaar De Wilde. Nu wordt de molen beheerd door vrijwilligers van de stichting Goirlese Akkermolens.
Na afloop rijdt iedereen weer terug ’s-Hertogenbosch. Men vindt het een interessante excursie.

Verslag excursie Hellevoetsluis 7 juli 2018 (Liesbeth Verhoeven)
Met 21 deelnemers rijdt de bus tot vóór het Nationaal Brandweermuseum, ondanks het Maritiem Festival dat juist deze dag in de vesting blijkt plaats te vinden. Hellevoetsluis werd in het begin van de 17e eeuw door de gunstige ligging aan het Haringvliet tot thuishaven van de Hollandse Oorlogsvloot.

Daardoor werd het plaatsje steeds meer versterkt tot vesting, smal en langgerekt. Het museum (rode bolletje) is gevestigd in twee oude marine gebouwen uit 1786: het witte is het voormalige Groot Magazijn; het roodbruine bakstenen, waarin o.a. de ontvangstruimte is, is de voormalige Kuiperij, waar houten vaten werden gebouwd c.q. hersteld.
In het Nationaal Brandweermuseum is een grote verzameling brandbestrijdings-middelen te zien, primitieve middelen van ca. 1550 tot moderne hedendaagse.
Het is een unieke collectie die de geschiedenis van de brand- en rampenbestrijding in Nederland weergeeft, zie onderstaande foto’s. Het brandweermuseum is rond 1925 ontstaan door het samenvoegen van de collecties van de brandweren van Amsterdam, Utrecht, een aantal particuliere verzamelingen en spontane giften en schenkingen, onder auspiciën van de Koninklijke Nederlandse Brandweervereniging (KNBV). Vanaf 1925 tot WO. II zat het in het Catharijneconvent in Utrecht; in de oorlog was het koper ed. verborgen. Daarna moest het op zoek naar een nieuwe plek en dat was hier, sinds 1965.
​Na de koffie/ thee en gebak start de rondleiding op de bovenverdieping op het Jan van der Heijden plein.
Jan van der Heiden was schilder, tekenaar, etser en uitvinder in Amsterdam in 2e helft 17e eeuw. Hij ontwierp o.a. straatlantaarns (1669), die in diverse Nederlandse steden en zelfs in groten getale in Berlijn werden geplaatst; Voor het aansteken daarvan werden lantaarnopstekers aangesteld. Een nieuw beroep.

Hij verbeterde de brandweer(zuig)pomp (1672) en ontwierp de slangbrandspuit met leren slangen. Verkocht deze zelfs aan de tsaar van Rusland.
Hij voerde (1682) een nieuwe brandweerorganisatie in met brandspuiten in de 60 wijken, bediend door aangestelde gildebroeders en wijkvrijwilligers, die tweemaal per jaar móesten oefenen onder toezicht van de generaal-brandmeester – dat was hij zelf. Hij is dus erg belangrijk geweest voor de verbetering van de brandweer in Nederland en ver daarbuiten.

Kruiwagenspuit 1910. Leren emmer en handbrandspuit Paleis Soestdijk.

​Oude en moderne uitrustingsstukken. Hulpmiddelen zoals deze bamboe-linnen redbrancard. Op de begane grond: Oude en modernere wagens o.a. deze Stoombrandspuit De Maas uit 1864 en De Motorspuit Van der Ploeg uit 1913.

Het was een geslaagd onderdeel van deze excursie.
Verder gaat het met de bus naar de molen. Hoewel de drukte op straat nu enige vertraging opleverde.

Het tweede doel is Korenmolen ‘De Hoop’ uit 1801. Op de plattegrond (blauw bolletje). Het is niet de eerste molen van Hellevoetsluis. Dat was een houten standerdmolen, die van 1697 tot eind 18e eeuw op de plaats stond van het nog te bezoeken Droogdok. ‘De Hoop’ is een ronde stenen stellingmolen met twee maalstoelen. De ashoogte is 22,50 m, de vlucht 24,60m. De molen heeft verder een Oud Hollands wiekenkruis en een kruiwerk met 42 iepenhouten rollen. De stelling ligt 10 meter hoog; destijds reden de meelwagens onder het luiwerk om geladen of gelost te worden. Deze doorrit is bij de restauratie van 1962-63 in ere hersteld. De gemeente heeft in 1960 de molen gekocht. Sinds 1993 is de molenaarswoning op de begane grond en eerste verdieping weer bewoond. Op de tweede verdieping begint dus de rondleiding; daar is een bezoekerscentrum, open in juli – augustus of op afspraak, gerund door vrijwilligers.

Demo graanmolen en reserve iepenhouten rollen

​Daarboven liggen nog de meelzolder, steenzolder en de luizolder. Op de meelzolder staan diverse maquettes van onder delen. De molen is in het weekend open van de Molendag in mei tot en met weekend van Monumentendag.

Zicht vanuit de molenkap over de haven op het Brandweermuseum.

​Tijd voor de lunch in restaurant Fortezza. Dit is het in 2001 herbouwde ‘oude’ pomphuis dat bij het droogdok hoorde. Er stonden stoompompen om het water uit het dok te pompen en het was tevens magazijn voor de proviand.

Na de lunch start het programma in het ernaast gelegen Jan Blanken-
droogdok. Op plattegrond (geel pijltje).

​Jan Blanken was een timmermanszoon, opgeleid tot waterbouwkundige in de sluis-, molen- en dijkwerken. Hij schopte het tot InspecteurGeneraal van de Waterstaat bij het Bataafse Staatsbewind. In 1796 werd zijn plan ter verbetering van Haaven en Groote Dok door de bouw van een dubbel stenen droogdok t.b.v. nieuwbouw en onderhoud/ reparatie van marineschepen, goedgekeurd. Het hele droogdok is gebouwd tussen 1802 en 1825 onder zijn leiding. Het dok is door zijn opbouw uniek in zijn soort. Voor het leegpompen van het Groote Dok – Vestinghaven (en later de beide dokken) gebruikte hij een stoommachine die uit Engeland naar hier gesmokkeld werd. Na het graven van het 157 meter lange en 32 meter brede gat werd een fundering aangelegd van vijfduizend houten palen (dennen) van twaalf meter lengte. Er zijn ca. vijf miljoen mopstenen in het droogdok verwerkt, gebakken in Herwijnen, in de steenfabriek van zijn schoonvader en met marineschepen naar Hellevoetsluis vervoerd. Het gebruikte hardsteen komt uit de Ardennen.

Het droogdok bestaat uit twee gedeelten, gescheiden door sluisdeuren. Het voorste, diepste dok - Kieldok, gebouwd tussen 1802 en 1806, was voor kleine reparaties en voor onderhoudsbeurten, zoals het “knippen en scheren” – is de onderwaterkant van de boten schoonmaken. Vroeger moest men daar voor het schip “kielen” – op de zij trekken. Opvallend zijn de getrapte dokwanden, de z.g. banquetten, waarvan de onderste enigszins gebogen lopen en zo de lijn van de toenmalige scheepsrompen volgden. De top van de dokvloer is van beton. Het Kieldok kan gevuld worden met ca. 5.600 m3 water. De leegpomptijd bedraagt nu ca. 4 uren m.b.v. twee Centrifugaalpompen.

Dit dok wordt van de haven gescheiden door een zg. Schipdeur of Bateau-Porte. Jan Blanken ontdekte dit model afsluiting, eigenlijk een gezonken schip, in Frankrijk. De eerste schipdeur was van hout en had twee kielen. Die kielen liepen ​in een boog en pasten precies in een paar sleuven in de toegang van het dok.

​Als de schipdeur op zijn plaats was gevaren werd hij afgezonken door te vullen met water. Daarna werd het dok leeggepompt. Om weg te halen werd het water m.b.v. een binnen-in geplaatste pomp teruggepompt in de haven en ging de schipdeur drijven waarna deze weggevaren werd. Zo’n houten schipdeur gaat maar ca. 25 jaar mee. Hoe vaak deze dan vervangen is, is niet bekend.

​De huidige ijzeren schipdeur met één kiel is gebouwd in 1884. Het materiaal is van Puddle ijzer dat nauwelijks roest door het nog vrij hoge koolstofgehalte. De geheel symmetrische constructie is geklonken en vormt een uniek stukje scheepsbouw. De kiel is voorzien van een drievoudige rubberen afdichting. Vroeger werden daarvoor kokosmatten gebruikt.

​De Sluisdeuren tussen het Kieldok en het Timmerdok, sinds 1884 ook van Puddle-ijzer staan in een punt, worden daarom ook wel puntdeuren genoemd. Het water dat evt. in het Kieldok staat, drukt de deuren daardoor hermetisch dicht. Hierdoor blijft het achterste dok droog. In het onderste deel zitten luchtkamers waardoor ze heel gemakkelijk te bewegen zijn. In 1999 zijn ze gerenoveerd. Door de nieuwe stalen bovenzijde kan men er nu overheen lopen

Het achterste dok - Timmerdok diende voor nieuwbouw en langdurige of zware reparaties. De bouw van dit dok was in 1825 klaar. Het is gebouwd naar Engels voorbeeld (als het Chatham marine dok uit 1820). De banquetten zijn kleiner en veiliger. De dokvloer ligt bijna één meter hoger dan die van het Kieldok, waardoor het beter droog te houden is. Door zijn vorm is het ook geschikt voor toneel- en muziekuitvoeringen.

​’s Winters kan op de dokvloer een ijsbaan gemaakt worden. Het Timmerdok is 6 m diep en kan ca. 6.500 m3 water bevatten. De leegpomptijd van Timmer- en Kieldok samen is ca. 7 uren met twee centrifugaalpompen.
Rondom beide dokken loopt een aquaduct van 320 meter lengte. Het diende als waterreservoir voor blus- en schoonmaakwerkzaamheden.

Door deze gangen hebben we rondgelopen. Wel was het oppassen geblazen op vochtige plekken.

De kikkertjes sprongen hier ook rond.

Ook dit onderdeel van de excursie viel bij iedereen goed in de smaak. Na het bedanken van de gidsen en het inleveren van de helmen (verplicht om te dragen in de gangen) liepen we naar de bus via de loopbrug over de sluisdeuren.

Iets over vieren reden we weg. De chauffeur had in Hellevoetsluis het Maritiem Festival bezocht. Hij vertelde enthousiast over de optredens van de Shanty koren die hij opgenomen had.
Hij liet het horen en heeft ons de opnames ook nog per mail gestuurd.
​
Verslag najaarsexcursie 29 sept 2018 (Foto’s Wilma Verhoeven)
Ons doel deze dag: de molen van Vinkel, ‘De Zwaan’, althans de locatie waar deze molen herbouwd wordt. Wij zijn ontvangen door Jan van der Lee, bestuurslid van de stichting Vinkelse Molen, in de multifunctionele ruimte (MFR) in de molenbelt met koffie/thee en appeltaart (op kosten van onze vereniging).

Na het nuttigen hiervan heeft Jan ons aan de hand van een powerpointpresentatie de geschiedenis van Molen de Zwaan verteld.
​De geschiedenis van “De Zwaan” in Vinkel vindt een aanvang in 1884, toen molenaar P. van Schaijk een achtkante beltmolen bouwde aan de huidige Dennenlaan. Voor de bouw van de molen werden, zoals toen gebruikelijk was, onderdelen gebruikt van een elders overbodig geworden molen; de achtkant zou afkomstig kunnen zijn van een zaagmolen uit Dordrecht of van een molen uit Oost-IJsselmonde. Mogelijk kwam de maalinrichting van molen Nooit Gedacht op Bastion Maria in ’s-Hertogenbosch, die in 1883 werd afgebroken.

​Rond 1900 werd vlakbij de molen een kerk gebouwd, waardoor de windvang van de molen aanzienlijk belemmerd werd. Dat kwam de productie niet ten goede. Als oplossing hiervoor werd uiteindelijk in 1902 besloten om de molen te verplaatsen naar een andere locatie in het dorp, nl. de Lindenlaan. Daar werd tot in WO II op windkracht graan gemalen. Na een voltreffer tijdens een beschieting met granaten was windbemaling niet meer mogelijk. Vanaf die tijd 1944 tot ca. 1962 maalde de molenaar met een dieselmotor en een hamermolen op de begane grond. Geld voor restauratie van de molen was er niet en de gemeentes (molen stond te Vinkel, molenaar woonde 100m verder in Geffen en aan andere kant van de molen was de grens met Heesch) wezen naar elkaar.
Het resultaat: de molen werd verkocht en in 1964 gesloopt tot verdriet van de dorpsbewoners. De molen is herbouwd als stellingmolen op Windmill Island in Holland, Michigan door een Amerikaan van Nederlandse afkomst. Het restant van de molen in Vinkel: de veldmuren waar het achtkant op stond. Vijf van deze muren zijn nu nog; er is een schuur van gemaakt.

Jan vertelt verder over het initiatief (in 2010) om deze molen te herbouwen in Vinkel. Een initiatief waar de gehele burgerij van Vinkel bij betrokken is. Naast donateurs en sponsoren komen er ook inkomsten uit de Kringloopwinkel in Vinkel. Ook de inzet van veel bedrijven middels hand- en spantdiensten draagt bij aan het realiseren van de Molen.

​Jan heeft ook een video-opname laten zien van het ‘op stam’ uitzoeken van het hout voor het achtkant in de bossen van Arendonk (B), het zagen van de stammen bij Van Dal in Esbeek en het transporteren naar een loods in Vinkel.
Na de presentatie van Jan heeft onze voorzitter Wim het boek ‘De molens van Rosmalen’ aangeboden aan het bestuur van de stichting.
Hierna zijn we naar buiten gegaan, naar het achtkant, waar de uitvoerders John Korsten en Henk van de Ven uitleg hebben gegeven over de zaag- en timmerwerkzaamheden voor de bouw van het achtkant.

​Vervolgens zijn we bij de molenbelt gaan kijken naar de ‘invaart’ waarop het achtkant geplaatst zal gaan worden (februari 2019 ??; Inmiddels is bekend dat dit uitgesteld is).

Hier ligt ook een oude molensteen, geschonken door een familielid van de oude molenaar Van Schaijk. Voorzitter Ebert van Wanrooij en de toekomstige molenaar Hans Kappen hebben ons hier nog wat meer uitleg gegeven.

Bezoek werd afgesloten met een welgemeend dankwoord aan de voorzitter van stichting ‘Molen de Zwaan’. Tegen 12.00 uur wandelden we weer terug naar de parkeerplaats bij café D’n Driehoek.

Het verslag is gemaakt aan de hand van de stukjes van Wim T Jansen/ René Vogels, bewerkt en aangevuld door Liesbeth Verhoeven.

Kort verslag Jaaropening 6 januari 2019 om 14.00 uur (Liesbeth Verhoeven)
Op deze 1e zondag van het jaar waren wederom zo’n 40 leden en buurtgenoten van de molen aanwezig. Van horen zeggen kan ik melden dat het een gezellige bijeenkomst is geweest. Helaas moest ik zelf verstek laten gaan wegens ziekte.

Kort verslag ALV 23 februari 2019 (Liesbeth Verhoeven)
U hebt als leden het Concept verslag van de ALV van dit jaar ontvangen.
Kort de belangrijkste punten.
* 24 leden zijn aanwezig bij het afscheid uit het bestuur van Piet Lemmens (penningmeester) en René Vogels (bestuurslid Onderzoek en Publicatie). Het woordje dat de voorzitter tot hen richtte hebt u bij het verslag ontvangen. Piet is tot erelid benoemd; René was dit al sinds 2013. Beiden hebben een ingelijste oorkonde ontvangen en hun dames een bos bloemen.
Onze vereniging telt per deze datum 81 leden en dus 2 ereleden.
(NB. Inmiddels hebben zich 3 personen aangemeld als lid. Zij zijn van harte welkom).
* Door de op de ALV aanwezige leden Wim Jansen en Wim T Jansen herkozen (resp. Bestuurslid Activiteiten en Voorzitter) en is Jan Lelijveld, op voorstel van het bestuur, gekozen als bestuurslid (Penningmeester).
* René Vogels meldt dat hij dit voorjaar voor de laatste keer de module Molens van Boschlogie III geeft. In Erwin Verzantvoort heeft hij een opvolger gevonden. Erwin is wel geen molenaar, maar heeft jaren naast een molen gewoond. Hij heeft zich daarin verdiept en heeft al jaren lezingen over molens gehouden voor diverse gremia.
* W.b. het boek ‘De Molens van Rosmalen’ meldt de voorzitter dat het Bestuur binnen het budget (tot € 15.000), waarvoor de ALV in 2017 het mandaat aan het Bestuur had gegeven, heeft geopereerd. Op 31 december 2018 zijn 550 boeken van de oplage van 700 verkocht. 125 boeken zijn nog op voorraad, 60 bij 5 verkoopadressen (3 in ’s-Hertogenbosch en 2 in stadsdeel Rosmalen).
* Ons AVG Privacy-reglement is aangenomen. U ontvangt nog een formulier waarin u ons toestemming geeft uw persoonlijke gegevens te gebruiken voor correspondentie met u en aangeeft of foto’s waarop u staat op de website mogen worden geplaatst. Op de website staan geen privacy-gevoelige gegevens. Alleen van de bestuursleden staan daar naam, adres, emailadres en telefoonnummer vermeld. De mailings gebeuren in BCC.

‘2e Bossche Monumentenavond’ in september 2019 
Vorig jaar is tijdens de allereerste Bossche Monumentenavond op 4 september het 1e exemplaar van de verenigingsuitgave ‘De Molens van Rosmalen’ aangeboden door onze voorzitter aan wethouder Huib van Olden. Wim T. Jansen neemt dit jaar namens de vereniging ook weer deel aan de organisatie van de 2e avond. Ter info: U krijgt dit jaar via de gemeente een uitnodiging voor deze avond, die verder georganiseerd wordt door de gemeente ’s-Hertogenbosch - afdeling Erfgoed en de Stichting ‘s-Hertogenbossche Monumentenzorg. Op deze avond maakt de voorzitter van deze Stichting in de “State of the Monument” de winnaar van 2019 bekend.

Vervolg Artikelenreeks over de molens van Rosmalen verschenen in Rosbode en Stadsblad.

​Maliskampers en hun 'Skroefmeule’ (Wim Veekens)
Herkomst van de Molendreef

Een vijzel zoals die ook in de skroefmeule in Maliskamp zijn werk heeft gedaan. Na uitgebreid onderzoek is de conclusie dat de Eikenburgmolen slechts zo'n dertien jaar heeft bestaan. Waar de molen precies vijzelde, is slechts bij benadering vast te stellen.

Dit artikel toont het belang aan van de toponymie, de taalkundige wetenschap die zich bezighoudt met de bestudering van plaatsnamen in de ruimste zin van het woord. Tijdens een groot aantal interviews vanaf 2002 met oude(re) Maliskampse mensen - meestal hadden ze een agrarische achtergrond - viel, steeds de naam Molendreef. (Het tracé van deze dreef bestaat nog steeds). De naam Molendreef blijkt te verwijzen naar de windvijzelmolen die eens op de Kleine of Vinkelse Wetering op het landgoed Eikenburg in Maliskamp stond.
Een
van de informanten noemde deze molen ‘een skroefmeule’ (schroefmolen), een mooie omschrijving van dit type molen. De omschrijving met schroefmolen komen we al eerder tegen in een groot aardrijkskundig woordenboek van Nederland (1847) waarin men melding maakt van de ‘vijzel- of schroefwatermolen [nabij den straatweg van ’s-Hertogenbosch naar Grave] ’.
Na uitgebreid onderzoek is de conclusie dat de Eikenburgmolen slechts zo’n dertien jaar heeft bestaan. Begin maart 1842 vraagt namelijk Frans van Meeuwen uit ’s-Hertogenbosch, eigenaar van het landgoed Eikenburg, een vergunning aan voor het oprichten van ‘een door wind gedreven vijzelmolen’ op Eikenburg. Het gemeentebestuur van Rosmalen stelt de grondeigenaren die belang hebben bij de oprichting van de molen op de hoogte van het verzoek van Van Meeuwen. Er komt een aantal bezwaren binnen van maar een grondeigenaar. Al eind april 1842 wordt door de Gedeputeerde Staten van Noord-Brabant vergunning verleend om de molen op te richten. In januari 1856 wordt de vijzelmolen genoemd in verband met de ‘afbraak’ van de molen. In januari 1857 is er weer sprake van de vijzelmolen als opnieuw de onderdelen van de afgebroken molen ten verkoop worden aangeboden, net als dat een jaar eerder gebeurde. Maar nu wordt de hele ‘afbraak’ wel verkocht.
De plaats waar de Maliskampse molen heeft gestaan is slechts bij benadering vast te stellen. Wellicht hadden de vermiste bijlagen uit de hierboven genoemde bron van begin maart 1842 hierover meer duidelijkheid kunnen verschaffen!

Tot slot
Een verslag van de busexcursie 22 juni jl. naar België, naar de ‘Klaaskensmolen’ in Neeroeteren en het ‘Mijndepot van Waterschei’ in Genk krijgt u in de volgende Nieuwsbrief.

U ontvangt eind augustus /begin september de uitnodiging voor de excursie naar Gemert, naar molen de Bijenkorf en het Boerenbondmuseum.
Wij wensen u allen, een fijne vakantie toe en tot ziens.
​
Uw Bestuur